Os que nos quedamos no
aquén preguntamos e choramos por vós, fillos perdidos nos abismos do alén, do
esquecemento e da tranquila paz das cousas inertes. Que fado vos levou alá? Vós
e mais nós, os construtores e fanáticos da técnica, ficamos mudos ante a ruptura
obscena dos nosos soños. Mundos de fantasía, de agarimos, de ledicia das cousas
pequenas que agora se foron entre o lixo do tempo ido. Coma xoguetes rotos. Nun
instante, nun abrir e pechar de ollos. Dor, negra coma o fondo do mar, é a miña
dor, a nosa. Ou pasastes nun lóstrego instantáneo e eterno, preñado de lume e
luz, da vida á Vida? Os que quedamos aquí deambulamos, mudos e feridos, coma
somnámbulos, sen llo dicir a ninguén, sen sabermos onde ir xogar a próxima ruleta
da vida. Por que vós e non nós? E as incógnitas arremuíñanse arredor noso coma
a santa compaña das nosas vellas fantasías. Non somos nada ou somos só unha
faísca que lle dá lume e vida a outras? Quizais só vagalumes pousados á beira
verde do camiño da vida, que sinalan unha ruta, mais non descobren o seu termo,
o seu segredo derradeiro. Déixovos caer aí,
no descoñecido e amargo océano onde acougades, a miña bágoa rota, amarga tamén,
como lembranza húmida dun sentimento de ser tamén da mesma estirpe vosa. Desta nova
e vella liñaxe humana que sofre e loita, soña e dubida, sen saber quen é e onde
chegará. Déixovos xa aí a todos, orfos de lousa de pedra nobre, catedralicia ou
non, que sinale e aloumiñe a vosa tumba. Quédavos aí só a miña voz, voz sen
eco, sen fondo, mais con vós e ata sempre.
MANUEL CABADA CASTRO (Vigo).
[Publicado na “Voz de Galicia”, 28 marzo 2014, p. 18. As liñas que sinalo en cursiva foron suprimidas]
No hay comentarios:
Publicar un comentario